Rozdzial 48

Gdy wróciłam do pokoju, w ręku trzymając małe, prostokątne pudełko, Jared już był po prysznicu i włączał właśnie komputer.

- Gdzie byłaś? – spytał z tą swoją zatroskaną miną, w odpowiedzi na którą rzuciłam mu mordercze spojrzenie i poszłam prosto do łazienki. Chciałam mieć to już za sobą. Wiedzieć, że nic we mnie nie rośnie i móc zapomnieć o tej całej głupiej sytuacji.

Szybko przeleciałam wzrokiem po ulotce, czytając pobieżnie jej zawartość. Powoli zaczynały dopadać mnie nerwy. Co jeśli jednak będą te cholerne dwie kreski? Jared się pewnie ucieszy, ale ja na pewno nie. Mama mnie przecież zamorduje. Tyle razy mi powtarzała, żebym była ostrożna i nie odbierała sobie młodości, tak jak ona. Wiem, że na pewno nie żałowała, że nas urodziła tak młodo, ale pewnie gdyby mogła, chciałaby, żebyśmy z Sethem przyszli na świat parę lat później. W końcu miała ledwie osiemnaście lat, jak urodziła Setha, a rok później mnie. Cholera, co ja gadam! Przez Jareda zaczynam świrować!

W dłoni ściskałam mały, plastikowy test, na którym już pewnie był wynik, ale bałam się spojrzeć na niego. Cholernie przerażało mnie, że może być te dwie kreski, których tak potwornie nie chciałam widzieć.  Przerażało mnie, że nie będę potrafiła się tym cieszyć tak, jak swoją ciążą cieszy się Vicky, Leanne, czy nawet Emma.

- Dwie kreski, zostaniesz ojcem, jedna, nic z tego. – Wyszłam z łazienki i podałam Jaredowi test. – Ja się boję sprawdzić – szepnęłam przymykając oczy, żeby nie widzieć jego twarzy.

- Jedna – mruknął i usłyszałam, jak plastik uderza o podłogę. – Nie będziemy mieli dziecka. – W jego głosie dało się słyszeć nutkę zawodu, którą tak usilnie starał się zamaskować, a na moją twarz wpłynął uśmiech. Otworzyłam oczy i usiadłam obok niego na łóżku. Jego twarz nie wyrażała niczego, była jak maska. Siedział w ciszy wpatrując się w monitor laptopa, który po chwili się wygasił. Był przy mnie tylko ciałem. Jego myśli znajdowały się teraz gdzieś daleko stąd, a mnie przypomniała się nasza rozmowa telefoniczna ze świąt. On marzy o dużej rodzinie i przez chwilę miał na nią nadzieję, którą ja mu właśnie odebrałam.

- Jared – odezwałam się cicho. – O czym myślisz? – Przytuliłam się do jego ramienia.

- O niczym konkretnym – westchnął ciężko i uśmiechnął się obejmując mnie, ale ten uśmiech nie sięgał jego oczu, które pozostawały puste.

- Mieliśmy być ze sobą szczerzy. – Upomniałam go i przesunęłam się tak, żeby siedzieć na wprost niego. Wiedziałam, że gdy będę patrzyła mu prosto w oczy, zauważę kiedy skłamie. Mimo, że jesteśmy ze sobą krótko, znam go wystarczająco dobrze, aby wiedzieć, kiedy staje się aktorem.

- Naprawdę nie myślałem o niczym konkretnym. – Kłamie!

- Chciałeś, żebym była w ciąży. – To bardziej stwierdzenie, niż pytanie.

- Na pewno nie robiłbym tragedii, gdyby tam były te cholerne dwie  kreski. – Głos mu delikatnie zadrżał. – Większość mężczyzn w moim wieku jest już ojcami. Tomo niedługo nim będzie. To chyba normalne, że myślę o tym, jak by to było, gdybym i ja miał nim być. – Mówił bardzo cicho i unikał mojego wzroku.

- Jak by to było? – spytałam po długiej chwili milczenia. Poczułam się jak idiotka, na myśl o tym, jak go traktowałam od samego rana. On po prostu chciał, żebym nie spanikowała, jeśli w naszym życiu miałoby pojawić się dziecko. A ja darłam się na niego przy każdej okazji.

- Lepiej niż możesz sobie wyobrazić. – Wreszcie uśmiechnął się tak jak dawniej. – Opiekowałbym się wami obiema.

- Obiema? – Zaśmiałam się. – Więc chcesz dziewczynkę?

- Gdyby to miał być chłopak, też bym nie rozpaczał. Ale wtedy staralibyśmy się, aż do skutku, żeby była też dziewczynka. Wiesz, księżniczka tatusia, którą mógłbym bronić tak jak Xavier ciebie. – Złapał mnie w pasie i przyciągnął do siebie, obracając tak, aby mógł przytulić się do moich pleców.

- I ja miałabym te wszystkie dzieci rodzić? – spytałam próbując brzmieć groźnie, ale głos delikatnie drżał mi od tłumionego śmiechu. Czułam niesamowitą ulgę, że nie wpadliśmy i nie do końca potrafiłam to ukryć.

- Tak się niestety składa, że ja nie mogę – wymruczał zgarniając moje włosy na jeden bok.

- Ja mało zawału nie dostaję, na myśl o jednej ciąży, a ty o kilku już myślisz… - Wzdrygnęłam się.

- Może będziemy mieli tyle szczęścia, że za pierwszym razem trafi nam się córeczka. Hmm?

- I już nie będziesz chciał syna? – Ta rozmowa coraz bardziej zaczynała mnie bawić. I odciągnęła uwagę Jareda od tego, że jednak nie będzie ojcem.

- Tomo będzie miał dwóch, więc może mi w razie czego, jednego na chwilę pożyczy. – Zaśmiał się cicho i pocałował mnie w szyje. Faktycznie, Vicky niedawno była na kilka dni w Los Angeles, głównie po to, żeby iść na USG. Byliśmy akurat wtedy w Niemczech i Tomo jak tylko się dowiedział, przybiegł pochwalić się, że będzie miał dwóch synów. Na szczęście, mimo iż było grubo po północy, jeszcze z Jaredem nie spaliśmy. On czytał scenariusz do filmu, a ja jeszcze rozmawiałam przez Internet z Sethem. Akurat wtedy dostał propozycję pracy w Nowym Jorku i potrzebował rady.

- A świadkowie? – właśnie rozmawiałam z Constance przez telefon. Kobieta właśnie planowała rozsadzenie gości i zadzwoniła do Jareda, żeby doprecyzować kilka szczegółów, a ten oddał mi komórkę umywając ręce od ślubnych przygotowań. Jedyne, w co był zaangażowany, to wybór swojego garnituru, a i to pod przymusem. – Jareda świadkiem na pewno będzie Shannon, ale twój? Masz już kogoś?

- Myślałam o Vicky, ale ona będzie wtedy już w końcówce ciąży – mruknęłam. – Emma też odpada, bo będzie miała małe dziecko i na pewno go nie zostawi. Leanne to samo. Więc nie wiem.

- Jakieś koleżanki ze studiów? – spytała Constance. Głos miała zmęczony, ale nadal przyjemny i ciepły. Zerknęłam na zegarek, który wskazywał prawie jedenastą, więc w Los Angeles dochodzi druga w nocy. Kobieta naprawdę przejmuje się tym wszystkim.

- Sama nie wiem, nie mam zbyt dobrego kontaktu z… - urwałam, gdy doszły do mnie wrzaski z sąsiedniego pokoju. – Constance, zadzwonię wieczorem, ok? Muszę kończyć, przepraszam. – Rzuciłam szybko, gdy usłyszałam, że coś uderzyło w ścianę.

- Coś się stało? – Pani Leto zaalarmowana moim tonem wyraźnie się spięła.

- Nie, na pewno nie. Muszę coś sprawdzić. A ty, proszę, połóż się spać. Zdążymy wszystko zorganizować. – Starałam się brzmieć spokojnie. – Dobranoc. – Nie czekając na jej odpowiedź rozłączyłam się i wybiegłam na korytarz słysząc drugie uderzenie dochodzące z pokoju Shannona.

Nie miałam pojęcia co się może dziać, ale nie podobało mi się to wszystko. Strach, że mogło mu się coś stać, sprawiał, że w mojej krwi zaczęła buzować adrenalina. Gdy dochodziłam do drzwi pokoju, na korytarz wyszli Tomo i Jared. Chorwat trzymał w ręku akustyka, a Jay za ucho wetknięty miał ołówek. Najwidoczniej komponowali, gdy też usłyszeli hałasy. Rzuciłam im jedynie przelotne, pytające spojrzenie i weszłam do pokoju.

- Cholera, Shannon! – krzyknęłam widząc jak ten przyciska do ściany Tima. Jego przedramię dociskało szyję basisty, który był cały czerwony na twarzy. – Shann puść go. – Od razu podbiegłam i próbowałam odciągnąć go od duszącego się mężczyzny, ale był za silny. – Shannon! – jęknęłam, ale on jedynie odepchnął mnie od siebie drugą ręką, przez co upadłam na dywan.

- Kurwa mać! – syknął  Jared wpadając do pokoju i razem z idącym za nim Tomo oderwali Shanna od drugiego z mężczyzn.

- Zajebię cię! – ryknął Shannon próbując się wyrwać chłopakom, gdy Tim osunął się po ścianie oddychając chrapliwie. – Zatłukę cię jak najgorszego śmiecia! – Szarpał się, gdy ja podeszłam do bruneta, żeby sprawdzić, czy nic mu nie jest. Przerażało mnie to oblicze perkusisty. Właśnie dotarło mnie, że Shannon to nie tylko mój delikatny i wrażliwy przyjaciel, ale też naprawdę silny mężczyzna, który może być niebezpieczny.

- Żyjesz? – Położyłam dłoń na plecach mężczyzny, a on syknął z bólu. Widocznie to głuche uderzenie o ścianę, które słyszałam, to był Tim.

- Powiedziałem mu – szepnął cicho podnosząc twarzy i dopiero teraz zauważyłam, że z jego nosa i wargi płynie krew i skapuje na poszarpany podkoszulek, a na policzku zaczyna tworzyć się siniak.

- Wstaniesz? – Podałam mu rękę i pomogłam powoli podnieść się z podłogi. Lepiej, żeby teraz jak najszybciej zszedł Leto z oczu. Trzymając go pod ramię, odwróciłam się w stronę pozostałej trójki i moje serce na moment stanęło, gdy starszy z braci uwolnił się i ruszył w naszą stronę.

- Tknij ją, a ja ciebie zajebię! – syknął wściekle Jared w ostatniej chwili chwytając Shannona za koszulkę i popychając go z dala ode mnie. Tim był wsparty na moim ramieniu, więc gdyby Shann go zaatakował, najprawdopodobniej i ja bym oberwała. W tym samym momencie, gdy Jay odpychał Shannona, Tomo stanął przede mną, osłaniając własnym ciałem.  – Tomo, zabierzcie stąd Tima. – Jared cały czas stał przed bratem, jakby bojąc się, że ten ponowi próbę ataku. – Już! – krzyknął i Chorwat złapał basistę pod drugie ramię, po czym we troje wyszliśmy na korytarz. Powoli wprowadziliśmy Tima do jego pokoju i posadziliśmy na łóżku. Tomo poszedł do łazienki po mokry ręcznik, a ja przyglądałam się w milczeniu poobijanemu mężczyźnie. Teraz jest jeszcze w szoku, ale gdy nerwy trochę opadną, będzie go bolało jak cholera. Jeśli moje domysły są prawdziwe, pewnie Shann dwa razy grzmotnął nim o ścianę zanim zaczął go dusić.

- Po co to zrobiłeś? – Głos miałam napięty i patrzyłam na niego groźnie. – To było do przewidzenia, że ci nie pogratuluje rychłego zostania tatusiem. – Co chwila spoglądałam na drzwi łazienki. Nie chciałam, żeby Tomo się dowiedział. Nie w tym momencie i nie w taki sposób. – Mógł cię zabić!

- Ja… - urwał, gdy Milicevic wrócił do pokoju z ręcznikiem, który przyłożył do rozwalonej wargi kumpla.

- Powinieneś iść do lekarza – powiedziałam nadal wkurzona bezmyślnością faceta, co nie umknęło uwadze Tomo.

- Nie – odparł Tim i jęknął, gdy podciągnęłam mu koszulkę oglądając jego plecy. Były czerwone i już teraz wiedziałam, że niedługo pojawi się na nich wielki siniak. W moich ruchach brakowało delikatności, ale on sobie na to zasłużył.

- Co się dzieje? – Tomo przyglądał mi się z niepewną miną.

- Nic – warknęłam. – Muszę pogadać z Shannonem. – Rzuciłam szybko i wyszłam z powrotem na korytarz, gdzie spotkałam Jareda.

- Co jest? – spytałam. Byłam pewna, że będzie siedział z bratem.

- Wywalił mnie z pokoju – syknął najwidoczniej nadal zdenerwowany rozcierając sobie ramię.

- Pogadam z nim. – Westchnęłam ciężko i ruszyłam do drzwi.

- Nie! – Jared złapał mnie za rękę, tak, że nie było mowy o tym, abym się wyrwała. – Nie pójdziesz do niego teraz!

- Dlaczego? – Podniosłam lekko ton. Jeszcze tylko kłótni z nim mi brakuje.

- Bo jest wściekły i nieobliczalny! – W oczach narzeczonego zauważyłam strach. Najzwyczajniej w świecie się o mnie bał.

- Jared – szepnęłam podchodząc do niego i kładąc dłonie na jego policzkach, tak, że musiał patrzeć mi prosto w oczy. – Muszę do niego iść.

- Dlaczego? – Ton głosu miał nieustępliwy.

- Bo on teraz cierpi – odpowiedziałam cicho, a serce ścisnęło mi się na myśl o tym, co w tym momencie może czuć mój przyjaciel. – Bardzo cierpi.

- Ava, co się dzieje?

- Wytłumaczę ci, obiecuję. – Pocałowałam go delikatnie w usta. – Ale najpierw muszę iść do Shannona. – Czułam się w jakiś sposób współwinna tego, co stało się w pokoju Leto. W końcu wiedziałam wcześniej o tym, że to z Timem Emma zdradziła Shannona. Mogłam go jakoś przygotować na tą wiadomość. Nie mam pojęcia co sobie wyobrażałam. Przecież kiedyś to musiało wyjść na jaw. Prędzej czy później wszystkiego by się dowiedział, a wtedy mogłoby być jeszcze gorzej.

- Bądź ostrożna. – Poprosił Jay, dopiero teraz puszczając moją ręką. – Jeśli coś ci się stanie, zabiję go nie patrząc na to, że jest moim bratem.

- Nic mi się nie stanie. – Zapewniłam i jeszcze raz go pocałowałam. – Shannon nigdy by mnie nie skrzywdził.

 ~*~

Proszę Państwa, przedstawiam wkurzonego Shannona.

Co i nim myślicie?

Rozdział pewnie byłby wcześniej, ale wpadłam w wir czytania 50 twarzy Greya, a później kolejnych dwóch części i jakoś nie potrafiłam się oderwać od nich, żeby sprawdzić błędy.

Kolejny powinien być szybciej.

Pozdrawiam cieplutko. :)