Rozdział 43

Tomo, Vicky i Shannon wyszli od nas jakiś czas temu, Jared zniknął na górze, a ja przesiadłam się na sofę przed telewizorem i okrywając się kocem skakałam po kanałach myśląc o tym wszystkim co się teraz dzieje, a raczej o tym co ma się zacząć dziać. Ślub. Chyba jeszcze sama nie do końca w to wierzę. Ledwie oswoiłam się z tym, że mogę publicznie pokazywać, że jestem z Jaredem, a on już mi się oświadczył. Nie wyszłam z szoku po tym, a my już mamy ustaloną datę ślubu. Dwudziesty dziewiąty czerwca. Parę dni ponad rok od dnia kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy. Z jednej strony już nie mogę się doczekać tego wydarzenia, aż mam ochotę wykrzyczeć  całemu światu jaka jestem szczęśliwa, ale z drugiej jestem przerażona. O ile znam swoją matkę, jestem w stanie się założyć, że nie będzie chciała nawet słyszeć o skromnej ceremonii, a ja mam tylko pół roku na oswojenie się z tą myślą. No, ale czego się nie robi, żeby uszczęśliwić najbliższych, prawda... Po prostu skupię się na tym, że za pół roku będę żoną Jareda i jakoś przetrwam kocioł, jaki przewiduję.
-  Jedziemy? - W drzwiach salonu stanął mój narzeczony. Uwielbiam to słowo. Narzeczony. Jest prawie tak wyjątkowe jak Jared.
- Gdzie? - Na chwilę oderwałam się od swoich myśli i spojrzałam na niego. Jak  zwykle wyglądał nienagannie w ciemnych jeansach, białym t-shircie i koszuli w granatowo-czarną kratę, z rozczochranymi włosami i sportową torbą na ramieniu.
- No na koncert. - Uśmiechnął się lekko. - Zapomniałaś?
- Już? - Spojrzałam na zegarek i zerwałam się ze swojego miejsca. - Daj mi pięć minut. - Pobiegłam do sypialni, szybko zmieniłam bluzkę i poprawiłam włosy. Wrzuciłam do torebki telefon, kalendarz i  laptop, ubrałam buty i zeszłam na dół. - Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej, że mam się zbierać?
- Bo zawsze pamiętasz i to ty mnie poganiasz. - Otworzył drzwi domu i gestem nakazał mi iść pierwszej, podając mi kluczyki od auta. No tak, panowie, we trzech, wypili po piwie, żeby uczcić bliźniaki Miliceviców i nasz ślub.
- Dziś się wyjątkowo zamyśliłam - mruknęłam odpalając silnik czarnego mercedesa.
- Nad czym?
- Nad wszystkim. - rzuciłam mu przelotne spojrzenie gdy włączaliśmy się do ruchu. - Kiedy mnie przyjmowałeś do pracy nawet przez myśl mi nie przemknęło, że pół roku później będziemy planować nasz ślub.
- Też  nie  myślałem, że ci się kiedyś oświadczę, gdy stanęłaś z Vanessą w drzwiach waszego salonu. - Położył dłoń na mojej.
- Trzeba będzie się zająć ślubnymi przygotowaniami - westchnęłam.
- Vanessa i mama na pewno ci pomogą. Obie będą w swoim żywiole wybierając te wszystkie kwiatki, serwetki i dodatki...
- Tego się właśnie boję. - jęknęłam. - Dla obu będzie to pierwszy ślub dziecka i boję się, że zrobią z tego wydarzenie roku.
- Jeśli chcesz, możemy wziąć ślub w trasie, tak jak Tomo i Vicky, albo uciec do  Vegas. - Jared uśmiechnął się pogodnie i delikatnie masował kciukiem wierzch mojej dłoni, spoczywającej na skrzyni biegów.
- Chyba później do końca życia musielibyśmy się ukrywać. - mruknęłam. - Nie wiem jak twoja mama, ale moja wymarzyła sobie, że zorganizuje mi duże, piękne wesele z masą gości, pośród których będę paradować w zachwycająco pięknej sukni z trenem i długim welonem.
- A ty o czym marzysz? - spytał.
- Chyba jak każda kobieta chciałabym mieć bajkowy ślub, ale z drugiej strony nie chcę z tego robić sensacji dekady. Nie kręci mnie robienie z własnego ślubu jakiegoś przedstawienia.
- Więc dopilnujemy, żeby było jak chcesz. - Obiecał Jared i pocałował mnie szybko, gdy  zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle.


Kiedy dotarliśmy do klubu, cały zespół już tam był. Jay od razu dołączył do przygotowujących się za sceną chłopaków, a ja  zamknęłam się w biurze właściciela klubu, który był kumplem Shannona i próbowałam  pracować. Dokładnie, próbowałam, bo tylko na próbach się skończyło. Moje myśli ciągle uciekały w kierunku tysiąca innych spraw niż trasa koncertowa nad którą powinnam się skupić. Panna Ludbrook zawsze była przygotowana. Mimo intensywnej znajomości z Shannonem i tego, że co chwila zajmował jej czas, potrafiła mieć wszystko dopięte na ostatni guzik. A ja? Ja tak zajęłam się swoim życiem prywatnym, że prawie zapomniałam o koncercie! A co będzie, gdy do moich obowiązków dojdą przygotowania ślubne, a Emma nie będzie mogła zająć się zespołem, bo nie pozwoli jej na to zaawansowana ciąża, a później nowonarodzone maleństwo? Chyba wtedy oszaleję!
- To się mija z celem. - syknęłam cicho sama do siebie, gdy po raz trzeci zaczynałam czytać wywiad, który dostałam do autoryzacji. Zirytowana zamknęłam komputer i wstałam ze swojego miejsca. Skoro nie jestem  stanie pracować,  to chociaż spędzę trochę czasu między ludźmi.
Niestety nie będę dziś pić, bo prowadzę, ale to nie znaczy, że nie mogę posiedzieć sobie przy barze i posłuchać chłopaków jak grają. Może przy okazji spotkam kogoś znajomego?
Szkoda, że nie ma Vicky, ale Tomo uznał, że w jej stanie lepiej, żeby omijała takie miejsca jak tłoczne kluby. Gdy przyjaciółka mówiła m to podczas krótkiej rozmowy telefonicznej, myślałam, że wybuchnę śmiechem. Milicevicowi najwidoczniej załączył sie tryb przewrażliwionego tatusia.
- Podać coś? - spytał młody barman wyrywając mnie z zamyślenia. Całkiem przystojny. Wysoki, dobrze zbudowany, ciemny blondyn.
- Colę proszę. - uśmiechnęłam się do niego. Nie omieszkałam zarejestrować, że czarny podkoszulek z logo klubu idealnie opinał jego tors podkreślając to, co potrzeba. Chłopak mógł być w moim wieku.
- Już się robi. - Posłał mi kokieteryjny uśmieszek i  odszedł kilka kroków, a ja potrząsnęłam głową, karcąc siebie w myślach. Przecież jestem z Jaredem, nie powinnam w ogóle zauważać takich rzeczy u innych mężczyzn.
Po chwili wylądowała przede mną szklanka z napojem. Widziałam, że chłopak chce coś powiedzieć, ale uprzedziłam go skinieniem głowy i odwróciłam się na swoim stołku tak, żeby widzieć niedużą scenę. Ludzie przed nią trochę przysłaniali mi widok, ale nie przeszkadzało mi to. Sączyłam leniwie colę i patrzyłam na Jareda, który właśnie pozbył się swojej koszulki, a jego tors delikatnie błyszczał się od potu. Widok ten wywoływał uśmiech na mojej twarzy, a poszerzył się on gdy do moich uszu dotarł jęk zachwytu żeńskiej części publiczności. Już dawno przestałam być zazdrosna o takie rzeczy jak pożądliwe spojrzenia fanek czy też buziaki i uściski na meet&greets. One to miały tylko na chwilę, uwaga Jareda skupiała się na nich przez ułamki sekund, a ja mam go na codzień i z każdą minutą coraz bardziej wierzę, że mam go na zawsze.
- Co tak piękna kobieta robi tutaj sama? - Koło mnie pojawił się zupełnie obcy mężczyzna. Brunet, około trzydziestki, z lekkim zarostem i szerokim uśmiechem.
- Skąd pewność, że jestem sama? - odpowiedziałam pytaniem obracając w palcach prawie pustą szklankę.
- Nie widzę przy tobie żadnego mężczyzny, a z doświadczenia wiem, że takiej kobiety nie zostawia się samej.
- Takiej, znaczy jakiej? - Skądś kojarzyłam tego faceta, ale nie mam pojęcia skąd.
- Pięknej i uroczej. - Mrugnął do mnie, na co zaśmiałam się cicho. - Pozwolisz, że postawię ci drinka?
- Nie piję dziś. Prowadzę. - Posłałam mu przepraszający uśmiech, gdy odstawiłam na bar swoją pustą szklankę.
- Więc colę. - Mężczyzna machnął na barmana i szybko złożył zamówienie. Miał na sobie biały t-shirt i dopiero teraz zauważyłam, że jego ręce pokryte są tatuażami.
- Ładne. - Wskazałam na jego przedramiona.
- Tak. - Uśmiechnął się. - Ale bolesne przy powstawaniu.
- Wiem coś o tym. - Przypomniało  mi się, kiedy ja byłam pod igłą. Shannon do tej pory śmieje się ze mnie, że jęczałam z bólu.
- Masz tatuaże? - Zainteresował się.
- Jeden. - Odwróciłam się do niego plecami i zebrałam włosy, żeby odsłonić malunek na skórze. Miałam bluzkę na ramiączkach, więc ładnie było go widać.
- Fajny. - Dotknął delikatnie mojego tatuażu. - To nie są ich znaki? - Wskazał głową w stronę sceny, gdy odwróciłam się z powrotem do niego.
- Są.
- Fanka?
- Coś w tym stylu. - Uśmiechnęłam się.
- Tak w ogóle, nie przedstawiłem się. Adam. - Podał mi rękę.
- Ava. - odwzajemniłam gest i z uśmiechem patrzyłam jak całuje wierzch mojej dłoni.
- Jestem oczarowany. - Mruknął robiąc rozmarzoną minę.


- Dobrze się bawicie? - Koło mnie i Adama pojawił się Jared. Był już przebrany po koncercie.
- Świetnie. - Uśmiechnęłam się wesoło, gdy podał rękę Adamowi. - Znacie się?
- Z widzenia. - rzucił Jay i objął mnie w pasie ramieniem. - Widzę, że poznałeś już moją narzeczoną? - zwrócił się do Adama kładą szczególny nacisk na dwa ostatnie słowa.
- Pogadaliśmy chwilę. - drugi z mężczyzn uśmiechnął się do mnie pogodnie. Był naprawdę miłym i zabawnym facetem. Sama nie zauważyłam jak przy nim zleciał mi koncert Marsów. - Masz piękną kobietę. - rzucił do Jareda. - Pilnuj jej, Leto. - roześmiał się.
- Wiem Levine, wiem. - Jay posłał mu groźne spojrzenie. - Musimy się zbierać, Avuś.
- Jasne. - zwinnie zeskoczyłam ze swojego stołka. - Miło było cię poznać. - pocałowałam policzek Adama i ruszyłam z Jaredem do tylnego wyjścia. Trzymał moją dłoń dopóki nie doszliśmy do auta, ale nie odzywał się ani słowem. Całą drogę do domu patrzył jedynie uparcie w szybę obserwując mijanych ludzi.
- Jared, co jest? - spytałam, gdy oboje weszliśmy do kuchni i mężczyzna włączył ekspres do kawy.
- Nic. - mruknął. - Co ma być?
- Przecież widzę, że jesteś o coś zły. - jęknęłam.
- Dobrze się bawiłaś z Adamem? - spytał mrużąc ze zdenerwowaniem oczy.
- Proszę cię, jesteś zazdrosny? - zaśmiałam się.
- Patrzył na ciebie jak na kawałek mięsa. - warknął. - Gdyby mógł, zaciągnąłby cię do byle kibla i pieprzył.
- Ale nie może. - zirytowały mnie jego słowa. - Tylko rozmawialiśmy.
- Przyznaj, że podobało ci się, jak cię podrywał.
- Jared, on mnie nie podrywał. - syknęłam. - A nawet gdyby, to by mnie to nie ruszyło.
- Dobrze wiem jak Levine umie sobie zjednywać kobiety. - rzucił. - Z nim każda prędzej czy później idzie do łóżka.
- Ty chyba sobie kpisz. - krzyknęłam. Przegiął! W tym momencie naprawdę przegiął! - Jakim do cholery prawem mówisz do mnie w ten sposób?! Jak w ogóle możesz myśleć, że mogłabym iść z nim do łóżka?!
- A nie? - również krzyczał stojąc kilka kroków ode mnie. - Jak nie z nim to może z kimś innym? Z młodym Way'em? Albo z Shannonem?
- Jesteś bezczelny! - pod moimi powiekami zbierały się łzy wściekłości. - Za kogo ty mnie masz? Po co mi w ogóle dałeś ten cholerny pierścionek, skoro mi nie ufasz? - zdjęłam błyskotkę i rzuciłam nią w Jareda.
- Nie bezczelny, a szczery! - syknął, gdy wychodziłam z kuchni.
- Wiesz co?! - odwróciłam się do niego  z wyrachowanym uśmiechem. - Zawsze byłam ci wierna. Od samego początku. Ale może nie powinnam. Czułbyś się lepiej, gdybym pieprzyła się ze wszystkimi na około?! Albo na przykład z tym producentem, Stevensonem! On tego chciał!
- O czym ty do cholery mówisz?!
- Propozycja była jasna. Seks z nim, za rolę dla ciebie. Odmówiłam, ale teraz nie wiem po co. Przecież i tak masz mnie za dziwkę! -byłam na niego cholernie wściekła.
- Ava!
- Daj mi spokój! - krzyknęłam wychodząc na korytarz.
- Cholera jasna, przestań uciekać od problemów! Rozmawiaj ze mną! - złapał mnie za nadgarstek odrobinę za mocno, więc jęknęłam z bólu.
- Już pokazałeś co o mnie myślisz, więc daj mi święty spokój! - wyrwałam mu się i ruszyłam na górę pozwalając moim łzom płynąć. Jak on mógł mi zasugerować, że jestem zdolna do zdrady?! Byłam pewna, że wierzy w moje uczucia.
Wściekła trzasnęłam drzwiami sypialni i usiadłam na łóżku. Przetarłam łzy dłońmi, ale nie poczułam na twarzy chłodnego metalu pierścionka zaręczynowego. No tak, rzuciłam nim w Jareda.
Może tata ma rację? Może to, co nas łączy, nie jest na tyle silne, żeby tworzyć fundamenty rodziny, którą mieliśmy założyć? Bo skoro on mi teraz nie ufa, nie będzie też ufał po ślubie. A małżeństwo bez zaufania to przecież zwykła farsa!

~*~

Ufff... Skończyłam!

Nie sądziłam, że tyle czasu zajmie mi przepisanie tych paru stron.

Wybaczcie tak długą nieobecność i raczej mierną jakość tekstu, ale byłam trochę chora ostatnio i nie udało mi się naskrobać nic lepszego.

Ah, ślicznie dziękuję, że głosy oddane na DL w sondzie na blog miesiąca. 

Drugie miejsca!

Super, prawda?

Gratuluję innym wyróżnionym blogom!

Pozdrawiam cieplutko.