Rozdział 40

- Co teraz robimy? - Jared dopadł mnie gdy tylko weszliśmy do swojego pokoju hotelowego.

- Pozwolisz mi się rozebrać? - odpowiedziałam pytaniem ściągając szalik i rozpinając płaszcz.

- Służę pomocą. - Na jego usta wpłynął brudny uśmieszek.

- Z kurtki Jared, z kurtki - zaśmiałam się. Rzuciłam płaszcz na fotel i zaczęłam grzebać w torebce, w poszukiwaniu komórki.

- Idziesz gdzieś? - spytał, gdy już byłam prawie przy drzwiach.

- Na chwilkę do Vicky. - Posłałam mu buziaka w powietrzu.

- Ja znam waszą chwilkę - jęknął. - Obudź mnie jak wrócisz. - przybrał złośliwy uśmiech, gdy wychodziłam. Pokój Miliceviców był na drugim końcu korytarza, więc ruszyłam w tamtą stronę, gdy z pokoju Emmy wyszedł wściekły Tim.

- Masz czas? - spytał widząc mnie. Jego głos trząsł się ze zdenerwowania.

- Co się dzieje? - Pierwszy raz widziałam go w takim stanie. Zawsze był wesoły i spokojny, od czasu do czasu wymęczony kacem, ale nigdy tak zły.

- Nie tutaj - mruknął - Daj mi dziesięć minut rozmowy.

- No dobrze - westchnęłam i ruszyłam za nim do jego pokoju. Nigdy nie byłam z nim blisko, ale jeśli mogę pomóc, nie zamierzam odmówić.

- Chyba nie powinienem ci mówić, bo jesteś z Jaredem i przyjaźnisz się z Shannonem, ale... - Spoglądał na mnie z wręcz namacalnym żalem w oczach. - Rozmawiałem z Emmą...

- Coś się stało? - Mam nadzieję, że nie pożarli się na tyle, żeby zakłócić pracę zespołu.

- Ta ciąża... Dziecko... - Spoglądał na mnie z przerażeniem - Jest moje. - wyszeptał ledwie słyszalnie.

- Co? - Usiadłam na krawędzi łóżka i patrzyłam na niego w szoku.

- Boże, Ava, przepraszam! - Tim klęknął przy moich nogach. - Wiem, że jestem... byłem przyjacielem Shannona i go zdradziłem, bo spałem z jego dziewczyną... - położył dłonie na moich kolanach i oparł na nich głowę. - Jestem beznadziejny, nie nadaję się na przyjaciela, powinienem… Przepraszam.

- Dlaczego mnie przepraszasz? - spytałam nie wiedząc co robić.

- Bo nikomu innemu nie mogę powiedzieć. - podniósł się powoli i usiadł obok mnie. - W zasadzie, nawet tobie nie powinienem tego mówić.

- Jak to sobie wyobrażacie? - Nie rozumiałam o co im obojgu tak właściwie chodzi.

- Emma powiedziała mi, że mogę być tylko „wujkiem” dziecka.

- Słucham?

- Ava, ona się boi Shannona - jęknął. - Tego, co on zrobi, gdy się dowie, że to moje dziecko.

- On doskonale wie, że to nie jest jego maleństwo - mruknęłam. - Chyba z dwojga złego, lepiej żeby dziecko miało ojca, nawet kosztem zniszczonej przyjaźni, prawda?

- Wiem. Tylko Emma... Nie zgodzi się.

- A ty? Czego chcesz? - Usiadłam wygodniej chcąc okazać mu zainteresowanie jego problemem, chociaż nie miałam pojęcia jak mogę mu pomóc.

- Nie wiem.  Od zaledwie kwadransa wiem, że będę ojcem.

- Ale chcesz nim być?

- Przecież nie wyrzeknę się dziecka, jeśli miałem udział w stworzeniu go. - Przetarł twarz dłońmi. - Ale Emma raczej mi tego nie ułatwi. Zależy jej na Shannonie.

- Skąd wiesz? - spytałam szybko układając sobie w głowie całą tą sytuację.

- Powiedziała mi. - Roześmiał się gorzko. - Mówiła, że już raz zraniła Leto i drugi raz tego nie zrobi.

- Ona chce wrócić do Shannona? - Tego się nie spodziewałam.

- Jeśli on przyjmie ją i dziecko, to pewnie tak.

- Powiedziała ci to? Dosłownie?

- Widziałem to w jej oczach.

- Tim, kochasz ją? - Próbowałam utrzymać kontakt wzrokowy z mężczyzną.

- Nie - mruknął.

- Ale chcesz z nią być?

- Chcę tylko istnieć w życiu dziecka, nawet jeśli to Shannon się nimi zaopiekuje.

- Tego raczej nie zrobi - mruknęłam pod nosem. - Dlaczego mnie wybrałeś na powiernika?

- Bo jesteś takim naszym dobrym duchem. - Po raz pierwszy tego wieczora, uśmiechnął się. - Od kiedy jesteś wszyscy chodzą jakoś bardziej zadowoleni. Nie wiem, może to tylko moje wyobrażenia, jakiś zbieg okoliczności, ale ja właśnie tak to widzę.

- Dorabiasz do mnie zbędną ideologię. - Uśmiechnęłam się. - Po prostu byłam pierwsza pod ręką prawda?

- Co nie znaczy, że gdybym spotkał kogoś innego, powiedziałbym to wszystko.

- Czego ode mnie oczekujesz, Tim? - spytałam stając przed nim.

- Zwykłego 'rozumiem' i odrobiny dyskrecji. - W jego oczach pojawiły się iskierki nadziei.

- Jeśli o mnie chodzi, nikt sie nie dowie o tej rozmowie. - obiecałam i wyszłam z jego pokoju.

Miałam mętlik w głowie. Tim jest ojcem dziecka Emmy, oboje zdradzili Shannona. Starszy Leto traktował Tima jak przyjaciela, prawie, że jak brata, a on zrobił mu coś takiego. Oboje z Emmą mu to zrobili. Nie dziwię się, że teraz Emma boi się do tego przyznać. Takie rzeczy bardzo ciężko jest wybaczać, zwłaszcza przyjaciołom.

- Co tak szybko? - Jared spojrzał na mnie znad komputera, gdy weszłam do pokoju pisząc do Vicky sms'a, że dziś nie przyjdę.

- Tak wyszło. - Uśmiechnęłam się ściągając buty. - Co robisz?

- A nic. - powiedział odkładając komputer i obserwując każdy mój ruch. - Przyłączysz się? - spytał poprawiając się na łóżku.

- Za chwilę. - zaśmiałam się ściągając koszulkę i w samym staniku ruszyłam do łazienki wziąć prysznic.

- Mogę dołączyć? - usłyszałam zza drzwi.

- Jeden prysznic ci wystarczy - odkrzyknęłam rozbierając się. Widziałam, że Jay miał mokre włosy, więc pewnie był w łazience podczas mojej nieobecności. ale nie wybaczyłby sobie, gdyby chociaż
nie spróbował wcisnąć mi się pod prysznic. Taki już jest.

- Jared? Mogę o coś spytać? - Otworzyłam drzwi łazienkowe, po czym stanęłam przed lustrem
rozczesując mokre włosy.

- Ostatnio gdy chciałaś o coś spytać i prosiłaś o pozwolenie, interesowała cię moja młodość - odparł obserwując mnie.

- Tym razem to coś innego - mruknęłam.

- Więc pytaj.

- Zaczęłam się zastanawiać... Ile mężczyzna jest w stanie wybaczyć w przyjaźni? - Wiem, że obiecałam Timowi, że będę milczeć, ale przecież nie powiem. Wystarczy, że delikatnie wybadam sytuację i męski punkt widzenia.

- Czemu pytasz? - Obserwował mnie uważnie, gdy wróciłam do pokoju.

- Po prostu, z ciekawości. - Wsunęłam się pod pościel. - Jak nie chcesz, nie musisz odpowiadać. W sumie głupie pytanie.

- Dlaczego głupie? - spytał przysuwając się do mnie i obejmując. - Po prostu trudne.

- Dlatego pytam ciebie. - Pocałowałam jego nieogolony policzek i skrzywiłam się delikatnie. Zdecydowanie nie przepadam za jego drapiącym zarostem.

- Męska przyjaźń... - mruknął pod nosem. - Na pewno umiemy sobie wybaczyć więcej niż kobiety. Jak jeden drugiemu zajdzie za skórę, to zarobi w mordę i po sprawie.

- A zdradę?

- Ava do czego dążysz? - Jared cały się spiął i zabrał ramię, którym mnie obejmował. Jego spojrzenie stało się chłodne i uważne, jakby nim samym chciał odkryć prawdę. - Coś się wydarzyło?

- Nie wariacie. - Uśmiechnęłam się do niego i oparłam głowę o jego bark. - Nie chodzi o nas.

- A o kogo?

- Nikogo Jay. - Pocałowałam jego obojczyk. - Nikogo.

- Zdrady się nie wybacza, nawet między facetami. - Jay obniżył się i zrównał swoją twarz z moją. - Mam nadzieję, że ty jej nie planujesz?

- W żadnym wypadku. - Zaśmiałam się cicho i pocałowałam go delikatnie.

- Ava, co robisz? - Do pokoju wparował Shannon, gdy już ubrana siedziałam na łóżku i wkładałam buty. - Nie było was na śniadaniu.

- Bo zjedliśmy tutaj. - Z łazienki odezwał się Jared wycierając twarz po goleniu.

- Nie z tobą rozmawiam, dzieciaku. - Shann posłał bratu złośliwy uśmiech.

- Wiec co cię do mnie sprowadza? - spytałam.

- Nie masz ochoty na spacer? - Uśmiechnął się do mnie szeroko, zupełnie tak, jak zawsze, gdy czegoś bardzo chce.

- Pada śnieg - zauważyłam z niezadowoleniem.

- Właśnie. - Shann aż klasnął w dłonie jak małe dziecko.

- A podobno masz czterdziestkę na karku? - roześmiałam się.

- Ale tylko w metryce. - zrobił przemądrzałą minę. - Idziesz?

- Skoro nalegasz... - dokończyłam sznurować buty i sięgnęłam po kurtkę.

- Czekajcie, idę z wami. - Jared wyszedł z łazienki i zaczął w pośpiechu ubierać buty.

- Spoko. - Przez twarz Shannona przemknął przebiegły uśmieszek, gdy już ubrana dołączyłam do niego przy drzwiach. Jay złapał swój płaszcz, szalik i we troje wyszliśmy z pokoju. Zamknęłam drzwi i ruszyłam za braćmi do windy. W holu Jared poszedł zostawić klucze recepcjonistce, a ja i Shann wyszliśmy na zewnątrz. Było zimno, ale nie wiało, więc płatki śniegu leniwie opadały na ziemię i przyjemnie skrzypiały pod butami. Zarzuciłam na głowę kaptur, żeby padający śnieg nie zmoczył mi włosów i poprawiłam szalik, a Shann sięgnął po niego i ulepił sporą kulkę.

- Więc gdzie... - Jared nie dokończył, bo prosto w jego twarz trafiła śnieżka. - Shannon, już nie żyjesz! - syknął i schylił się po swoją kulkę. Obaj jak małe dzieci zaczęli rzucać w siebie śniegiem, śmiejąc
się przy tym głośno.

- Panowie! - krzyknęłam chcąc zwrócić na siebie ich uwagę. - Nie lepiej byłoby w parku? - Wskazałam na drugą stronę ulicy. Emma zawsze wybierała hotele jak najbliżej takich miejsc, żeby Jared nie musiał za daleko odchodzić, gdy szedł biegać każdego ranka.

- Racja. - Shann uśmiechnął się i objął mnie ramieniem. - Młody zginiesz dziś. - warknął, gdy Jared trafił go śnieżką w tył głowy przebiegając przez ulicę. Ja z Shannonem dołączyliśmy do niego i ledwie przekroczyliśmy murek wyznaczający granicę parku, Shann przerzucił sobie mnie przez ramię.

- Puść mnie! - krzyknęłam uderzając pięścią w jego plecy.

- Nie. - Śmiał się głośno i podskakując ruszył w stronę wielkiej zaspy.

- Shann, nawet o tym nie myśl! - pisnęłam łapiąc się go mocno i oplatając ramiona wokół jego klatki piersiowej. - Jared już mnie raz wytarzał we śniegu. - Nie pozwoliłam się oderwać od jego pleców.

- Skoro tak stawiasz sprawę... - Poprawił mnie sobie na ramieniu i rzucił się w śnieg razem ze mną. Zacisnęłam oczy i pisnęłam, gdy śnieg wpadł mi pod płaszcz i zetknął się ze skorą. Shann puścił mnie i
siadając obok mnie, jedną ręką złapał moje nadgarstki, a drugą obsypywał mnie śniegiem śmiejąc się głośno. Próbowałam mu uciec, ale nie mogłam, wiec zaczęłam na oślep rzucać śniegiem w stronę starszego z braci, co sprawiło, że jeszcze głośniej się roześmiał.  Po chwili jednak puścił mnie i gdy starłam śnieg z twarzy, zauważyłam, że Shann leży na brzuchu, na śniegu i próbuje zrzucić z siebie Jareda, który zawzięcie ładował śnieg pod ubranie brata. Korzystając z okazji wstałam szybko i otrzepałam się, podczas, gdy bracia tarzali się w zaspie.

- Starzy, a głusi. - mruknęłam strzepując śnieg z pobliskiej ławki i usiadłam na niej. Obserwowałam chłopaków, którzy nic sobie nie robili z tego, że są dorosłymi facetami, biła od nich dziecięca radość.
Biegali za sobą i rzucali w siebie śnieżkami sprawiając wrażenie, że w ich życiu nie ma żadnych problemów. Patrzyłam na Shannona i na moją twarz mimowolnie cisnął się szeroki uśmiech, bo chociaż przez tą chwilę był taki jak na początku naszej znajomości, wesoły i beztroski. Na tych parę chwil zniknął zakochany, porzucony facet, którego widywałam przez ostatnie kilka tygodni. Ostatnio, pewnie dzięki Sarze, coraz częściej widywałam tego szczęśliwego Shanna.

Boję się tylko, że jeśli Shannon dowie się kto jest ojcem dziecka Emmy, może wrócić jego załamane oblicze, a kolejnych dni, kiedy jego oczy będą puste i smutne, chyba nie zniosę ani ja, ani Jay.

Shannon jest dla mnie tak samo ważny jak Seth i Sienna. Kocham go i ostatnią rzeczą jaką dla niego chcę, jest złamane serce i nie ważne czy przez kobietę, czy przez przyjaciela.

Nie jestem w stanie pojąć, dlaczego wszystko co złe, odbija się na nim. Vicky i Tomo spodziewają się maleństwa, Jay i ja zaręczyliśmy się, planujemy ślub i chcemy ułożyć sobie wspólne życie, a on... Shannon najpierw rozstał sie z Emmą, w której był poważnie zakochany, a teraz nawet nie wie, że został zdradzony przez przyjaciela. Kiedy siedziałam z nim parę dni temu, w jego pokoju, powiedział mi, że jedyną rzeczą, której nie potrafiłby zrobić, jest zabicie przyjaźni, zdradzenie jej, a teraz okazuje się, że on padł tego ofiarą.

W tym momencie mam tylko nadzieję, że to, co się dzieje między nim a Sarą okaże się na tyle poważne, że odwróci uwagę Shanna od wszystkich złych zdarzeń i wreszcie mu się ułoży, bo cholernie na to zasługuje. Jest cudownym, ciepłym facetem, który po prostu do tej pory nie miał szczęścia do kobiet. Ale wydaje mi się, że Sara może być tą odpowiednią. Fakt, znam ją krótko, wiem o niej tyle co nic, ale widziałam tą chemię między nimi, gdy bawiliśmy się razem w klubie. Shannon może mówić co chce i zapierać się, że to nic więcej niż przyjaźń, ale ja wiem swoje i trzymam z całych sił kciuki, żeby Shann znalazł szczęście u boku właśnie tej kobiety. Jestem pewna, że stworzyliby wspaniały związek, a Leto byłby cudownym ojczymem dla synka Sary.

~*~

 Jej, jestem potwornie niezadowolona z tego rozdziału. Męczyłam go dwa tygodnie, a wyszło... Ehh, szkoda nawet gadać. 

Jedyne z czego jestem tutaj, dziś zadowolona, to, że wyjaśniłam sprawę z ojcem dziecka.

Tim. Ktoś się tego spodziewał?

W ramach autoreklamy, zapraszam do czytania mojej nowej marsowej  miniatury. Trochę wyżyłam się w niej na biednym Jay'u. Chętnych zapraszam tutaj. I nie zapomnijcie skomentować, proszę. :)

Chciałabym również podziękować za wybór DL na bloga mięsiąca i pogratulować innym wyróżnionym blogom. :)