Rozdział 38

Rano obudziłam się wyspana i zadowolona, w swoim własnym łóżku. Dochodziła godzina dziewiąta, Jared jeszcze spał, wiec ostrożnie, żeby go nie obudzić, wstałam i zabierając komórkę i szlafrok, wyszłam z pokoju. Na dole słychać było mamę i Siennę, wiec zbiegłam po schodach. Obie były w kuchni. Sienna siedziała przy stole, a mama smażyła naleśniki.

- Dzień dobry. - powiedziałam z uśmiechem, zajmując swoje stałe miejsce przy stole, tuż obok okna.

- Cześć. - mama rzuciła mi przelotne spojrzenie. - Jared śpi?

- Yhym. - mruknęłam, gdy Sienna wepchnęła mi się na kolana. - Tata już wyszedł?

- Godzinę temu. - mama uśmiechnęła sie przepraszająco stawiając przede mną kubek z kawą. - Próbowałam z nim rozmawiać, ale znasz ojca. Jest cholernie uparty.

- Ja mam to po nim. - przytuliłam się do młodszej siostry. - Wpadnę do niego w porze lunchu i przekonam go, że wiem co robię.

- Mam nadzieję, że coś zdziałasz. - mama podała mi i Siennie śniadanie.

- A ty co myślisz? - obserwowałam mamę uważnie, żeby mieć pewność, że nie skłamie.

- Liczyłam się z taką możliwością od kiedy Shannon przywiózł tutaj Jareda jesienią. - usiadła naprzeciw mnie. - Nie powiem, że to normalna sytuacja, bo byłam niewiele młodsza od ciebie jak byłam na
zabój zakochana w starszym, o rok, bracie twojego narzeczonego, ale skoro wy jesteście szczęśliwi, to ja też. - uśmiechała się ciepło.

- Jesteśmy.

- Wiem, widzę to. - położyła dłoń na mojej i głaskała ją. - A ojcem się nie przejmuj. Minie mu.

- Kiedyś pewnie tak. - zabrałam się za swoje śniadanie.

- Ok, wiec wy siedźcie, a ja jadę po zakupy. - mama wstała od stołu i wyszła z kuchni. - Wrócę za godzinę. - zawołała z korytarza i zamknęła za sobą drzwi wejściowe.

- A co u ciebie? - zwróciłam się do siostry.

- Nuda. - mruknęła z pełnymi ustami.

- Jak pianino?

- Za tydzień gram na szkolnym przedstawieniu. - ożywiła się. - Moja pani mówi, że jestem świetna.

- Bo jesteś. - zapewniłam dokańczając jedzenie i sięgając po kawę.

- Zagrasz ze mną? - Sienna złapała mnie za rękę i zaczęła ciągnąć do salonu.

- Ja? Nie umiem. - moje muzyczne zdolności ograniczały się jedynie do wystukania na pianinie jednym palcem melodii jednej z kołysanek z dzieciństwa, a stojącą na piętrze gitarę Setha, nawet nie wiedziałam jak trzymać. - Jareda poproś jak wstanie. On umie grać. Może cię też nauczyć grać na gitarze.

- Umiem. - Sienna spojrzała na mnie jak na kosmitę. - W wakacje Seth mnie nauczył.

- Nie chwaliłaś się. - mruknęłam stając z siostrą przy pianinie. Właśnie dotarło do mnie, jak wiele z jej życia mi umyka.

- Bo wolę to. - Sienna zaczęła płynnie przesuwać palcami po klawiszach, wydobywając z instrumentu spokojną melodię.

- Zazdroszczę ci tego talentu. - powiedziałam szczerze, całując ją w czubek głowy. Taka jest prawda. Sienna ma niesamowity talent do muzyki. Seth za to jest świetnym sportowcem i matematykiem. A ja? Odkąd pamiętam zapełniałam zeszyty jakimiś opowieściami, urywkami czegoś na kształt wierszy i marzyłam o wydaniu książki. Ale od kiedy pracuję z chłopakami, zupełnie przestałam o tym myśleć.

- Lata pracy. - rzuciła z przemądrzałą miną, która zupełnie do niej nie pasowała.

- Wiem. - roześmiałam się. - Sienna miała cztery lata, kiedy mama pierwszy raz zaprowadziła ją na lekcje. Mała od razu pokochała grę i w mig łapała to co pokazywała jej instruktorka, a ja wściekałam się, że zamiast iść po szkole ze znajomymi na piwo, czy coś, musiałam chodzić po nią i przyprowadzać do domu. - Ty ćwicz, a ja idę sprzątnąć ze stołu. - pogłaskałam ją po przedramieniu i wróciłam do kuchni. Szybko umyłam tych kilka naczyń, które tam stały.

- Hej. - właśnie przecierałam zlew, gdy poczułam dłonie Jareda obejmujące mnie w pasie.

- Wyspałeś się? - odwróciłam się do niego i objęłam za szyję.

- Bardzo. - pocałował mnie, a jego dłonie wślizgnęły się pod mój szlafrok i zacisnęły się lekko na moich pośladkach.

- Jared! - oderwałam się do jego ust. - Sienna jest obok.

- Jest zajęta grą. - przeniósł się z pocałunkami na moją szyję.

- Ale jest w domu. - złapałam go za bark i odsunęłam od siebie na długość ramion. - Chcesz mieć dzieci, więc przyzwyczaj się do ich obecności. - pocałowałam go w policzek i ruszyłam na korytarz.

- Odbiję to sobie w hotelu. - zawołał za mną.

- Na pewno. - zaśmiałam się, wspinając na piętro.

- Mamo, wezmę twój samochód. - weszłam do kuchni szukając w torebce portfela, żeby sprawdzić, czy mam prawo jazdy.

- Już jedziesz? - spojrzała na mnie znad kawy, którą piła z Jaredem.

- Nie chcę, żeby tata mi uciekł z kimś innym. - pocałowałam policzek narzeczonego i wzięłam od mamy kluczyki do auta. - Ogól się. - przesunęłam dłonią po jego zaroście i wyszłam na korytarz ubrać
płaszcz.

- Pomyślę. - usłyszałam odpowiedź Jareda zanim wyszłam.

Biuro taty mieści sie przy jednej z głównych ulic Dallas, na pierwszym piętrze nowoczesnego, przeszklonego wieżowca. Jako dyrektor ds. marketingu w firmie architektonicznej, pracował głównie w swoim gabinecie, wiec miałam prawie stuprocentową pewność, że go tam zastanę.

Bałam się tego spotkania i rozmowy z tatą. Przerażało mnie to, co mogę od niego usłyszeć.

Chciałam, żeby tata zaufał mi i Jaredowi, dał nam szansę na pokazanie mu, że wiemy co robimy.

Zauważyłam, że nie tylko mnie zabolała taka reakcja taty. Jay również się tym przejął. W obecności ojca staje sie milczący i zamyślony. Raz, czy dwa przemknęło mi przez myśl, że jeśli nie zdołam przekonać ojca do mojego związku, Jared może zwątpić w to, że nasze małżeństwo ma sens i może odejść ode mnie, a tego bym nie zniosła.

- Mogę w czymś pomóc? - od moich myśli oderwała mnie sekretarka taty, ta sama, którą spotykałam odwiedzając go po lekcjach w liceum.

- Tata jest u siebie? - uśmiechnęłam się do niej pogodnie.

- Ava! Wypiękniałaś. - kobieta z ciepłym uśmiechem przyjrzała mi się dokładnie. - Xavier właśnie przed chwilą wrócił z zebrania. Możesz wejść. - wskazała mi drzwi po lewo od swojego biurka.

- Dzięki. - skinęłam głową i otworzyłam drzwi. - Można? - weszłam do jasnego gabinetu.

- Tak. - tata odwrócił sie do mnie od regału pełnego jakichś teczek i segregatorów. - Coś się stało?

- Chciałam zabrać cię na lunch i pogadać. - stanęłam na środku pomieszczenia.

- Przepraszam skarbie, ale nie mogę. Wpadłem tylko po dokumenty. Za niespełna godzinę jestem umówiony na lunch z nowym inwestorem. - posłał mi przepraszające spojrzenie.

- Wiec porozmawiajmy tutaj. - byłam zdeterminowana rozwiązać problem.

- Ava, to naprawdę nienajlepszy moment. - ojciec usiadł za biurkiem i zaczął grzebać w szufladach.

- Wydaje mi się, że wręcz przeciwnie.

- Właśnie dziecko, wydaje ci się. - mruknął.

- Kiedy ci czegoś nie mówię, masz o to pretensje, a kiedy próbuję z tobą rozmawiać, masz ważniejsze sprawy. - rzuciłam najbardziej pretensjonalnym tonem na jaki było mnie stać.

- Dobrze! - wyprostował się i spojrzał na mnie przenikliwie. - O czym chcesz rozmawiać?

- Dobrze wiesz, o czym. - usiadłam na jednym, z dwóch, foteli na wprost niego. - O co ci chodziło wczoraj?

- Nie rozumiem o czym mówisz. - mruknął przekładając jakieś kartki zapełnione drobnym drukiem.

- Och, bardzo dobrze wiesz o czym mówię. - miałam wrażenie, że brzmię jak mama, gdy sprzecza się z ojcem. - Liczyłam na to, że tak jak mama, będziesz jedną z niewielu osób, które poprą mój związek z Jaredem.

- Związek owszem. - przerwał grzebanie w papierach. - Nie powiedziałaś mi, że się z nim spotykasz. Musiałem się dowiedzieć z Internetu, podczas gdy wszyscy wokoło wiedzieli! Ale nie ważne. Twoja decyzja. Chódź sobie z kim chcesz. Tylko zaręczyny?! Ślub?! Po co? Dlaczego?

- Bo się kochamy. - udzielało mi się zdenerwowanie ojca. - Myślałam, że skoro znasz Jareda od dawna, to...

- Właśnie! Znam go od lat i wiem, że Leto, zwłaszcza młodszy, nie jest materiałem na męża! - mówił podniesionym tonem.

- Ludzie się zmieniają.

- Nie tacy jak on. Pamiętam jak w liceum miał co chwilę nową pannę, a gdy coś zaczynało sie pieprzyć, uciekał!

- To było ponad dwadzieścia lat temu!

- Dokładnie Ava! - tata uderzył dłonią w blat biurka. - On już wykorzystywał dziewczyny, a ciebie na świecie nawet nie było.

- Wiec o to chodzi? Że jest dużo starszy?

- Chodzi o to, że dopóki jest dobrze, on jest przy tobie, ale jak się pojawią problemy, może dziecko, on cię zostawi. To taki typ, nie lubi odpowiedzialności. - tata powoli tracił panowanie nad sobą. - Wtedy wrócisz z płaczem, a on znajdzie sobie kolejną naiwną. Nie chcę, żebyś przez to przechodziła. Jesteś jeszcze bardzo młoda. Nie chcę cię oddawać facetowi, który na pewno cię nie doceni, bo widzi tylko twoje ciało, a nie osobowość!

- Może jeszcze nie dotarło to do ciebie tato, ale kochamy się! - byłam na granicy płaczu. Nie rozumiałam jak mój ojciec może uważać mnie za głupią idiotkę, która nie widziałaby, gdyby mężczyzna ją oszukiwał. Każdy gest, każde spojrzenie Jareda mówi mi, że jestem dla niego ważna. Tylko dlaczego tata tego nie zauważa?!

- Nie można kogoś naprawdę kochać po kilku tygodniach.

- Kocham go praktycznie od początku. - chyba pierwszy raz przyznałam się przed kimś do tego, że Jared zawrócił mi w głowie już na wstępie naszej znajomości.

- Dlaczego Seth potrafił znaleźć sobie kogoś w swoim wieku, a ty wybrałaś akurat Leto? - syknął.

- Bo on zawsze bardziej pasował do twojej wizji idealnego dziecka!

- Nie chcę, żebyś się wiązała z nim. - jego spojrzenie było przerażająco lodowate.

- Proszę, nie każ mi wybierać między tobą, a Jaredem, bo na pewno przegrasz. - wstałam. - Kocham cię tato potwornie mocno, ale... Bez Jareda to już nie jestem ja. - odwróciłam się i ruszyłam do drzwi, gdy pierwsza łza spłynęła po moim policzku.

- Ava, to nie tak, że nie chcę twojego szczęścia. - zatrzymał mnie głos ojca, gdy już trzymałam dłoń na klamce.

- Więc nie burz mi tego, co zbudowałam z Jaredem. - poprosiłam odwracając się i zauważając, że stoi tuż za mną.

- Boję się, że będziesz przez niego płakać. Już raz wróciłaś przez niego, zalana łzami.

- Nie będę. - przytuliłam się do ojca i poczułam się jak mała dziewczynka. - Daj nam szansę, a zobaczysz, że Jared i ja jesteśmy dla siebie stworzeni.

- Od tego, że on mógłby cię skrzywdzić, bardziej boję się tylko tego, że mógłbym cię stracić. - tata delikatnie gładził moje plecy.

- Jeśli zaakceptujesz mojego narzeczonego, nie stracisz mnie. - obiecałam.

- Więc chyba muszę spróbować. - uśmiechnął się. - Ale nie oczekuj cudów, Ava. - otarł mi łzy z policzków i oboje wyszliśmy z gabinetu.

Czułam się podle, że musiałam zagrozić, że odwrócę się od niego, żeby obiecał zaakceptować moje zaręczyny, ale starałam się zepchnąć to uczucie na granicę świadomości. Najważniejsze, że gdy wrócę do domu, będę mogła powiedzieć Jaredowi, że już wszystko będzie dobrze.

~*~

I co myślicie? 

Tatuś  ma powody do obaw o córkę?

Zdradzę Wam sekret. 

W następnym poście będzie ciąża. I wcale nie chodzi o tą, w której jest Emma. :)

Może jakieś propozycje imion dla maleństw?