Rozdział 37

- Vicky, jak Tomo? - weszłam do hotelowego pokoju małżeństwa. Za chwilę jedziemy z Jaredem na lotnisko, więc chciałam wiedzieć w jakim stanie jest reszta zespołu.

- Żyję. - usłyszałam jęk z łazienki i rzuciłam pytające spojrzenie siedzącej na łóżku przyjaciółce.

- Tam jest cicho i ciemno. - wytłumaczyła. - Ja tutaj za głośno stukam w klawiaturę.

- Tomuś, potrzebujesz coś? - podeszłam do drzwi.

- Ciszy.

- A jak tam Shannon? - spytała Vicky. Obaj panowie ostatniej nocy nieźle zaszaleli.

- Znasz go. Może tak się spić, że nie będzie w stanie podnieść głowy znad stołu, a następnego dnia będzie tylko niewyspany.

- To co? Odsypia?

- Żartujesz? - zaśmiałam się. - Poleciał do Sary. Proponowaliśmy mu z Jay'em, żeby pojechał  z nami do Dallas, bo mama pewnie się za nim stęskniła, tyle, że on nie chce.

- Ale weź powiedz mu, że z Sarą to coś poważnego, a będzie zaklinał się, że to tylko przyjaźń. - Vicky zamknęła swój laptop.

- Trzeba go będzie jakoś inaczej podejść, żeby dowiedzieć się wszystkiego. - przysiadłam obok niej.

- Właśnie. Uwielbiam Emmę, ale ona jest jeszcze młodziutka. Sara bardziej do niego pasuje, nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. - Vicky ściszyła trochę głos, żebyśmy nie przeszkadzały Tomo.

- Masz rację, ale martwię się, żeby Shannon nie próbował na siłę leczyć się Sarą z Emmy. - dorzuciłam.

- Swoją drogą, rozmawiałaś z Em?

- Tylko służbowo. Ale blondyna ma być na koncercie w Dallas, więc spróbuję z nią porozmawiać. Trochę mi głupio, że taka niby ze mnie przyjaciółka, a od wyjazdu z Los Angeles nie miałam nawet czasu zadzwonić, spytać jak sie czuje, co z dzieckiem... - spuściłam głowę zdając sobie sprawę, że tak potwornie skupiłam się na sobie, zaręczynach, Shannonie i Sarze, ślicznej Annabelle, która kręci się
wokół Jay'a, że zapomniałam o przyjaciółce.

- Nie przesadzaj. Miałaś na głowie zespół, a poza tym masz swoje życie. Gdyby działo się coś złego, Emma na pewno zadzwoniłaby. - powiedziała twardo Vicky.

- Tak, czy inaczej, pogadam z nią jak pojawi się w Dallas. - postanowiłam.

- Ava, liczysz na to, że samolot na nas zaczeka? - do pokoju wszedł Jared.

- Przecież już idę. - wstałam i powoli ruszyłam do drzwi. - Vicky, przypilnuj mi chłopaków, proszę. Niech nic tu nie zostawią. - uśmiechnęłam się błagalnie do przyjaciółki. - Wszystkie papierkowe
sprawy już załatwiłam, wy tylko oddacie klucze. Samolot macie pojutrze o 10 rano z lotniska Kennedy'ego. Bilety odbierzecie na miejs...

- Damy radę. - zapewniła przerywając mi.

- Ok. Więc do zobaczenia. - wyszłam na korytarz i zamknęłam drzwi.

- Avuś! - prawie straciłam równowagę, gdy mama uściskała mnie na lotnisku w Dallas. - Myślałam, że się nie doczekam.

- Lot był opóźniony. - odsunęłam się od rodzicielki. - Jay jest ze mną. - wskazałam na narzeczonego.

- Cieszę się. - mama podeszła do Jareda i ucałowała jego policzek. - A Shannon nie chciał przylecieć?

- Woli siedzieć w Nowym Jorku z Sarą. - mruknęłam. - Będzie tu pojutrze, na koncercie.

- Ty i Jared oczywiście do tego czasu zostaniecie u nas. - mama złapała mnie pod rękę i uśmiechnęła się ciepło do Leto. - A teraz powiedz mi co to za Sara? Ostatnio miał być z tą twoją Emmą.

- Podobno ją znasz. Była sąsiadką Shannona w czasie studiów. - wytłumaczyłam, gdy wyszliśmy na parking. Mama szybko poprowadziła nas do samochodu. Jared wkładał nasze walizki do bagażnika, a mama obserwowała go uważnie.

- Ojciec wie, że chodzicie ze sobą, więc możecie z Jaredem mieszkać razem, u ciebie w pokoju. - uśmiechnęła się do mnie pogodnie. - A Sara to była przemiła dziewczyna. Lubiłam ją, gdy odwiedzałam Shannona w Nowym Jorku. - opowiadała, gdy wsiedliśmy do auta. - Jest w jego wieku,
studiowała coś z ekonomią związane. Kilka tygodni po studiach wyjechała do Australii i kontakt się urwał.

- Wróciła niedawno do Stanów. Jest agentem ubezpieczeniowym i ma syna. - poinformowałam mamę. - Pasują do siebie z Shannonem.

- Ava w ciągu jednego wieczoru zdążyła wypatrzeć w niej kandydatkę na potencjalną żonę dla Shannona. - dorzucił Jared.

- I dobrze. Obaj powinniście mieć już żony i po dwójce dzieci. - mama spojrzała na Jareda z miną mówiącą, że to ona wie lepiej. - Ale Ava ma jeszcze czas na rodzenie. - pogroziła mu palcem.

- Zapamiętam. - zapewnił, kiedy mama parkowała na podjeździe przed domem.

- Mam nadzieję. - uśmiechnęła się wysiadając.

- Mamo, idź do domu. My weźmiemy walizki i przyjdziemy. - poprosiłam, a mama jedynie skinęła głową i ruszyła do drzwi. - Kiedy im powiemy? - spytałam, gdy Jared otwierał bagażnik.

- Nie wiem, to zależy od ciebie. - niby uśmiechał się, ale widziałam, że jest zdenerwowany.

- Chyba nie ma na co czekać. - przytuliłam się do niego. - Mama od razu wypatrzy pierścionek.

- Jak uważasz. - rozluźnił się odrobinę. - Chodźmy, czekają na nas. - złapał nasze walizki i ruszył w kierunku domu. Ja zamknęłam samochód i dogoniłam go. Otworzyłam drzwi i weszliśmy.

- Już się bałem, że zabłądziliście. - tata czekał na nas w korytarzu.

- Zabieraliśmy bagaże. - uściskałam ojca i złożyłam na jego policzku pocałunek.

- Jared. - tata z uśmiechem podał rękę mojemu facetowi, na co Jay odpowiedział tym samym gestem.

- Miło cię widzieć. - Leto zaserwował mu swój firmowy uśmiech.

- Napijecie się czegoś? - tata skierował się do kuchni.

- Właściwie, to... - spojrzałam na Jareda i ściskając jego dłoń, poszłam za ojcem. - Chcemy wam coś powiedzieć.

- Słuchamy. - mama stała przy półce i wyciągała kubki.

- Coś ważnego. - dodał Jared i oboje rodzice spojrzeli na nas uważnie.

- Jesteś w ciąży? - twarz taty przybrała groźny wyraz. - Seth zaczął tak samo jak przyjechał z Leanne.

- Nie jestem. - uśmiechnęłam się, gdy Jared mocniej ścisnął moją dłoń. - I nie planuję w najbliższym czasie być, uprzedzając twoje pytanie, tatuś.

- Twój brat też nie planował, a za trzy miesiące będę dziadkiem. - tata usiadł przy stole, ale nadal mierzył nas przenikliwym spojrzeniem.

- Xavier. - syknęła mama. - Daj im mówić. - uśmiechnęła sie ciepło do mnie i Jareda.

- Bez zbędnego owijania w bawełnę, proszę. - rzucił tata.

- Dwa dni temu oświadczyłem się Avie. - Jared przyciągnął mnie do siebie i objął ramieniem.

- Słucham? - tata wyglądał jakby zobaczył ducha.

- Zaręczyliśmy się. - powtórzyłam odrobinę przestraszona reakcją taty.

- To głupota. - wstał i wyszedł z kuchni.

- Mamo... - jęknęłam. Nie tak to sobie wyobrażałam.

- Ojciec po prostu jest zazdrosny. - uśmiechnęła się ciepło. - Odbierasz mu mała córeczkę, Jared. - wstała i uściskała go. - Ale pamiętaj, jeden wnuk mi wystarczy. - zaśmiała się.

- Mamo. - uśmiechnęłam się i ja. - Ty tylko o jednym. My w trasie pracujemy, a nie...

- Obiecuję, że najpierw weźmiemy ślub i dopiero zaczniemy myśleć o dziecku. - odezwał się Jared całując mnie w policzek.

- A teraz pokaż pierścionek. - mama wyciągnęła do mnie dłoń, a ja dałam jej swoją. - Pierścionek Constance? - spojrzała na Jareda uśmiechając się szeroko.

- Słucham? - zmarszczyłam brwi.

- Ten pierścionek moją mama dostała od swojej w dniu ślubu. To zaręczynowy pierścionek babci. - wytłumaczył  mi Jared.

- Przez tych parę lat jak mieszkaliście  tutaj, nigdy nie widziałam, żeby Constance go zdejmowała. - mama nadal ściskała moją dłoń.

- Bo tego nie robiła. - odparł.

- A co ze ślubem? - zainteresowała się mama.

- To zależy tylko od Avy. - Jared posłał nam obu szeroki uśmiech.

- Jak ustalimy termin, na pewno, mamuś, dam ci znać. - pocałowałam ją w policzek.

- Xavier jak widać nie jest szczęśliwy z powodu tych zaręczyn. - powiedział półgłosem Jared pomagając mi zmywać naczynia po kolacji.

- Też to zauważyłam. - podczas posiłku tata zupełnie ignorował każdą wymiankę o moim związku z Jaredem. - Jutro z nim porozmawiam. - obiecałam.

- Może ja powinienem?

- Nie. - pogłaskałam go po policzku mokrą dłonią. - Pójdę do niego do pracy i wyciągnę na lunch. - pocałowałam go.

- Przekonasz go? - uśmiechnął się pogodnie.

- Jestem jego małą córeczką. - zaśmiałam się. - Ma do mnie słabość.

- Nie taką znowu małą. - objął mnie i pocałował.

- I już nie tylko jego. - dodałam wracając do zmywania.

- Musiał się liczyć z tym, że kiedyś będziesz chciała wyjść za mąż.

- Nie sądził, że tak szybko. - usprawiedliwiłam ojca.

- I że twój przyszły mąż będzie tylko rok młodszy od niego. - mruknął.

- To akurat jest najmniej istotne. - podałam mu do wytarcia ostatni talerz. - Jared... - oparłam się o szafkę. - Pamiętasz naszą rozmowę z wigilii?

- Tą w nocy? Pamiętam.

- Mówiłeś, że chciałbyś mieć dużą rodzinę.

- Tak. - uśmiechnął się pod nosem. - Dom w Los Angeles jest duży, w sam raz dla dużej rodziny.

- Jak dużej? - spytałam, gdy schował wytarty talerz i stanął przodem do mnie.

- Nie wiem. - mruknął. - Ty, ja i dwójka, może trójka dzieci. - odpłynął na chwilę myślami. - Ava, czy ty...

- Nie. - zaprzeczyłam z uśmiechem. - Nie jestem w ciąży.

- Więc czemu pytasz?

- Po prostu chciałam wiedzieć. - pozwoliłam się przytulić i pocałować.